Wielermonument

21 apr , 2015

Een jongetje van vier of vijf jaar oud zet zijn kleine benen gespreid op het wegdek. Hij gooit zijn hoofdje met de te grote knalgele Lotto-Jumbo-pet nog even over de schouder en kijkt achterom. Er komt geen auto of motor aan. Het jochie pakt de camera van zijn vader en klikt het schermpje open. Hij maakt beelden van de indrukwekkende mensenhaag net boven hem.

Verschillende vlaggen wapperen boven de toeschouwers, die halsreikend uitkijken naar die paar seconden dat de wielerhelden voorbij snellen. Sommigen staan er al uren en maken er een feestje van. Het gros loopt nog naar boven. De één met de jas in de hand, de ander met de mouwen opgestroopt. Tegen beter weten in, werpt een enkeling alvast een blik naar achteren. Nog geen teken van het naderende peloton.

‘De échte verschillen ontstaan aan de staart’, verschillende mensen spitsen de oren. Als de man merkt dat ook anderen graag iets mee willen pakken van het live-verslag van regionale omroep L1, verhoogt hij het volume van zijn telefoon. De Limburgse commentator vervolgt zijn analyse. ‘Roy Curvers probeert een gaatje te dichten, terwijl Roman Kreuziger met grootse eenvoud weer aansluit. Ondertussen is Mike Terpstra in de kopgroep begonnen aan de beklimming van de Loorberg‘. De Loorberg… ruim een kwartier achter op schema.

De chauffeur van het voorste busje van Topsport Vlaanderen drukt nogmaals op zijn claxon. Aan weerszijden van het weggetje lopen mensen om uiteindelijk een paar honderd meter verder ook de laatste gaatjes in de mensenhaag te vullen. Het busje vervoert vermoedelijk enkele Vlaamse gasten. Waarschijnlijk gaat het om de sponsoren en hun gevolg. Ze parkeren de auto op een naastgelegen veldje, dat voor deze gelegenheid als parkeerplaats dient.

‘Movistar doet het kopwerk. Formidable‘, galmt er uit de speakers van de Amstel Radler-auto. Vervolgens klinkt er getoeter. De flexibele haag van mensen vormt zich rondom deze korte colonne van auto’s en slokt haar langzaam op, om haar vervolgens op de top weer uit te spuwen. Even later zijn de motoren aan de beurt. De cameraman achterop het tweewielige voertuig gaat op de tenen staat en filmt de honderden juichende toeschouwers, die nog even extra fanatiek doen voor de thuisblijvers achter het vierkante scherm.

Dan komen de wielrenners. Eerst een groepje van drie, maar de afstand tot het peloton is klein. Staand op de pedalen. Trekkend en duwend vecht het trio tegen de steile helling. Negenhonderd meter gemiddeld 9,3 procent, met een maximale stijging van 17,1 procent over honderd meter. Kort achter de drie volgt het peloton. De grote namen houden zich nog even koest en richten de pijlen op de finaleklim van de Cauberg. De ene naar de andere renner verdwijnt in de kleurrijke mensenzee.

‘Kom op, Lars’. De Nederlandse favoriet van de Astana-equipe zit in een gelost groepje. Hij maakt een wegwerpgebaar en zit zich in gedachten in de kleuren van zijn werkgever te ergeren. Hij heeft de boot gemist. Net als een handjevol anderen en nog wat eenlingen tussen de volgwagens. Zelfs achter de bezemwagen gaat er nog een groepje de beklimming aan, om uiteindelijk niet meer in de koers terug te keren.

De toeschouwers pakken hun spullen weer op, om een paar honderd meter naar het dorp af te dalen. De één met een weggegooide bidon als souvenir, de ander met een telefoon vol foto’s. Het jongetje met de grote gele Lotto-Jumbo-pet pakt de linkerhand van zijn vader. In zijn linkerhand heeft hij de camera. Tijdens het lopen kijkt hij naar de beelden. Pappa filmde toen de wielrenners langs kwamen rijden. Zelfs stond hij op dat moment fanatiek te klappen en te springen. Op school zal hij maandag aan zijn vriendjes vertellen dat hij ‘Kewiejatkofskie’ heeft gezien en dat hij Wilco Kelderman heeft aangemoedigd.

Het loopt tegen het einde van de middag. De Eyserbosweg wordt langzaam maar zeker weer dat vervelend steile weggetje, dat je als automobilist het liefst vermijdt. Als recreatief fietser zijn het enkele honderden meters, die je juist bewust in het duurrondje door Zuid-Limburg meeneemt en waarop je benen goed vol lopen. Een monument in Nederlands enige wielerklassieker. Eén keer per jaar op een zondag in april het domein van een joelende mensenmassa. Voor een open doekje van enkele luttele minuten.

Martin de Vries
Journalist en fanatiek wielrenner met een amateurlicentie
Volg mij ook via Twitter of Instagram

AGR, Amstel Gold Race, Eys, Eyserbosweg, martin de vries