Vrijheid

Lifestyle, Racefiets, Training & Coaching

17 dec , 2014

Het warme water van de douche verdrijft de kou uit mijn tenen. Ik sluit mijn ogen even en geniet op die manier nog even na van de ruim honderd kilometer asfalt, dat de afgelopen drie-en-een-half uur onder mijn dunne wielen door gleed. Het decemberzonnetje was erg plezierig, maar vooral de route maakte de tocht tot de mooiste duurronde van deze ‘overwintering’, tot nog toe.

Vaak teken ik in mijn gedachte de route van te voren al redelijk uit. De wind speelt hierin een cruciale rol. Eerst tegen de wind in fietsen om vervolgens de zwoegende kilometers terugbetaald te krijgen in een mooie tred met de wind in de zeilen. De windrichting blijkt echter deze zondagochtend anders te staan dan voorspelt. In plaats van noordoost, moet ik kiezen voor een alternatief naar het zuiden.

Met drie-en-een-half-uur fietsen verlaat ik de voor mij gebaande paden en kom ik een gebied waar ik minder vaak mijn kilometers maak. Op gevoel sla ik verschillende weggetjes in. Ik moet bekennen dat ik ook weleens op een doodlopend spoor uit kom, maar ach, het gaat toch om de kilometers?

Al slingerend fiets ik door een voor mij onontgonnen gebied langs de meest mooiste plekken. Lichte glooiingen, bospaden van beton, boerenlandweggetjes, open vlaktes, waterrijke natuurgebieden, slaperige dorpjes. Achteraf kijk ik wel even op mijn app om te kijken waar ik ben geweest. Nu verzink ik met mijn ogen open in de roes die het fietsen mij geeft. De meeste inspiratie krijg ik na een paar uurtjes cruisen op mijn racemonster. Auto’s kom ik zelden tegen. Een enkel knikje en een goedemorgen naar een wandelaar met een stevige pas, haalt mij af en toe uit mijn dagdroom-status.

Een kleine blik op mijn simpele kilometerteller leert mij dat ik inmiddels de zeventig kilometer heb gepasseerd. Ik fiets in westelijke richting, dus het wordt tijd om een weggetje naar rechts in te slaan. Langzaam maar zeker kom ik weer in bekend gebied. Mijn beoogde drie-en-half-uur fietsen klopt tot op de seconde.

Ik doe mijn ogen weer open, terwijl het water uit de douche op mijn haar klettert. De kraan draai ik dicht en met een warme handdoek maak ik mijn lichaam weer droog. Aangekleed en wel plof ik op de bank en bekijk ik via de gps-applicatie de route van vanochtend. Vooraf had ik deze tocht nooit zo uitgestippeld. Geen navigatiesysteem zou mij op de plekken brengen, waar ik nu ben geweest. Het geeft een gevoel van vrijheid. Gewoon mooie weggetjes inslaan en maar kijken waar je uitkomt.

Al moet ik wel als voetnoot noteren dat mijn richtingsgevoel dik in orde is.

Martin de Vries
Journalist en fanatiek wielrenner met een amateurlicentie
Volg mij ook via Twitter of Instagram

dagdromen, fietsen, martin de vries, navigatie, racefietsen, roes, vrijheid