Data-addict

6 feb , 2015

Ik geef het toe. Ik ben verslaafd. Verslaafd aan data. Ik kon mijn vinger er op leggen door de ontwenningsverschijnselen. Mijn fietscomputer vertoonde kuren, waardoor ik meteen minder plezierig op mijn zadel zat.

Low battery?! Die heb ik pas geleden nog vervangen… Brrr… Het schermpje gaat uit. Waarschijnlijk een probleem met de aansluiting…. Een paar knopjes indrukken… Schermpje blijft leeg… Even draaien… Hé, daar is die weer. Settings? Alles weer op nul…. Hoeveel kilometer heb ik nu gefietst? Veertig? Vijftig? Dat is ongeveer anderhalf uur… Dan moet ik vanaf nu ongeveer weer veertig of vijftig kilometer rekenen, wil ik aan de geplande drie uren duurtraining komen… Bah…

Niet het gevoel in mijn benen, maar de cijfertjes op het kleine beeldscherm bepalen voor mij vaak de snelheid. In veel gevallen rijd ik te snel voor mijn fietskompanen. Daarom sluit ik het liefst achteraan. Op het schermpje kijken wat de snelheid van de snelste kopman is en dat houden we aan. Als het iets meer competitief wordt dan gooien we er nog twee of drie kilometer bij zodat de benen sommigen al wat vol gaan lopen.

De cijfertjes op het beeldscherm zijn ook een goed houvast om een constant tempo te fietsen. Niets erger dan iemand die op kop fietst en eerst 32 fietst, dan 42, dan 36, dan weer een stukje 41 en de snelheid dan langzaamaan doet dalen om zich vervolgens af te laten zakken. Het constante tempo is bovendien een mooie graadmeter om te kijken wie er sterk zijn. Gewoon constant dezelfde snelheid vast blijven houden op een viaduct om vervolgens bovenop achterom te kijken wie er nog in het wiel zit en wie met de tong op het asfalt fietst.

Voor een achtervolging of een ontsnapping geldt hetzelfde. Als ik constant 55 kilometer per uur rijd, dan moet een ander al bijna 60 kilometer per uur rijden om bij mij weg te fietsen. Simpel. Maar wat als ik niets in mijn beeldscherm heb?….. Op gevoel? Dat wordt een lastig verhaal…

Eigenlijk wist ik van mezelf al langer dat ik gevoelig ben voor de data-addict. Bewust heb ik mij nog niet gewaagd aan een vermogensmeter, met voor mijn gemoedstoestand de aanschafprijs als argument. Eigenlijk lijkt het mij donders interessant om mijn weggetrapte wattage en mijn cadans te meten. Nog een extra houvast. Heerlijk. Ook mijn hartslagmeter laat ik vaak thuis, al is dat cijfertje in de bovenhoek van mijn fietscomputer zeer aanlokkelijk. Ook heb ik lang gewacht met het installeren van Strava op mijn smartphone. Ik weet van mezelf dat ik dan toch graag de competitie met de overige King of the Mountains aan ga. Terwijl ik daar juist groot tegenstander van ben.

Ik probeer enerzijds niet te veel toe te geven aan mijn verslavingsverschijnselen. Anderzijds vind ik het ook niet erg om geestelijk en lichamelijk afhankelijk te zijn van de cijfertjes. Een onschuldige verslaving waardoor ik wel rustig op mijn zadel zit. Snel mijn fietscomputer repareren… Data zijn immers niet toxisch.

Martin de Vries
Journalist en fanatiek wielrenner met een amateurlicentie
Volg mij ook via Twitter of Instagram

data, fietscomputer, martin de vries, snelheid, training