De solo van negen kilometer

Lifestyle, Racefiets, Training & Coaching

2 mrt , 2015

Een jongetje van een jaar of elf rijdt op een iets te grote zwarte Sparta race/sportfiets van zijn vader voorzichtig de bocht door. Vervolgens gaat hij fanatiek op de pedalen staan. Kleine beentjes in gymschoenen trekken de toeclips met de verweerde riempjes omhoog. Trekken en duwen, trekken en duwen. Hij hangt ongeduldig boven het frame en raakt met zijn knieën bijna de knijphandremgrepen aan de onderkant van het stuur.

Het jongetje draagt het befaamde zwart-rood-gele wielershirtje van Raleigh. Geen flauw benul over de roemruchte geschiedenis van deze ploeg uit de jaren zeventig. Het shirtje hing nog in de kast en kreeg hij van zijn vader. Het jongetje voelt zich de koning te rijk. Hij meent net het kampioensshirt van België aan te hebben getrokken.

De jonge fietser steekt de weg over. Op naar de finish. De putdeksel voor zijn huis. Nog even extra aanzetten en de armen kunnen in de lucht. Een eerste overwinning. Het rondje van een kilometer of negen gaat hij de komende jaren nog regelmatig maken. Dat is zijn koers. Zijn wielerwedstrijd. Zijn Tour de France.

Om drie uur is het mannetje vertrokken. Aangestoken door de wielrenners tijdens een tourrit op televisie. Als hij nu vertrekt, kan hij straks nog net de eindspurt op de tv aanschouwen. Tijdens het ritje geeft Mart Smeets commentaar. De jongen fietst voor zijn leven. Solo, voor een hijgend peloton, dat uiteindelijk nooit in hetzelfde camerashot met de ontsnapper zal komen. ,,Een ontsnapping van negen kilometer. Indrukwekkend.”

Dat fantasierijke jongetje is inmiddels een aantal jaren ouder. De passie voor wielrennen heeft hij nog steeds. Zittend voor het beeldscherm raast het peloton over het parcours van Kuurne-Brussel-Kuurne. De wedstrijdspanning in de koers lijkt even in een ‘surplace’ te komen, als de kopgroep wordt bijgehaald. Mijn benen beginnen te jeuken. Het loopt tegen vieren. Is er voor de finish nog ruimte om een rondje te fietsen? Ik besluit in de kleding van mijn wielrenvereniging hetzelfde rondje als vroeger te fietsen. Ik ga op mijn Look-pedalen staan en maak snelheid op mijn carbon-racer. Als ik bijna thuis ben, steek ik mijn handen even in de lucht. ,,Indrukwekkend”, is opnieuw het commentaar Mart Smeets.

Volgende week staat er weer een trainingswedstrijd op het programma. Dan voor het echie.

Martin de Vries
Journalist en fanatiek wielrenner met een amateurlicentie
Volg mij ook via Twitter of Instagram

fietspad, kuurne, martin de vries, moraal, training