Een maximum snelheid van 25 kilometer per uur op het fietspad. Het Kenniscentrum Fietsberaad adviseert dit aan het kabinet. Wie sneller wil rijden, moet maar naar de weg uitwijken. Het advies doet veel stof opwaaien.
Directe aanleiding is de intrede de zogenoemde ‘speed pedelec’. Dit is een fiets met trapondersteuning (lees: veredelde scooter). die snelheden tot meer dan veertig kilometer per uur haalt. De discussie is echter niet nieuw. Al langer wil men iets doen tegen de pelotons wielrenners die volledig over de smalle fietspaden uitwaaieren.
Los van de vraag of je elektrische fietsen en dus ook ouderen met hun gevaarlijke verkeershandelingen, op de openbare weg wilt hebben, voel ik wel wat voor het advies. Als fanatiek fietser kom ik zowel solo of in de groep regelmatig in verkeerssituaties terecht, die verre van ideaal zijn. De verschillen in snelheid met andere fietsers zijn vaak groot. Met een belletje of een ‘heuj’ lost het probleem zich vaak wel op. Veel medefietspadgebruikers anticiperen goed en dat bevordert de doorstroming en het plezier.
Met groepen scholieren – die soms met z’n vieren naast elkaar fietsen – is het een ander verhaal. Toch zijn het vaak de ouderen die voor echte gevaarlijke situaties zorgen. Het stuur vliegt vaak meteen naar links als er een inhaler in het vizier komt. In de meeste gevallen horen ze tot op een tweetal meters een belletje niet eens. Een ‘heuj’ wordt als asociaal gezien. Soms krijg je nog een verwijzing na: ‘Koop een bel!’ of ‘Rot wielrenners altijd!’. Ik kreeg zelfs een keer een ferme schouderduw waardoor ik in de berm terechtkwam, toen ik met 15 kilometer per uur een colonne van de plaatselijke vrouwenvereniging kon inhalen. Na meerdere keren bellen en heujen werd er ruimte gecreëerd, maar alsnog vond één van de dames het blijkbaar nodig om zich even te laten gelden. Dergelijke situaties probeer ik te vermijden door een klein stukje op de weg te fietsen, maar van het getoeter door automobilisten word je ook niet echt vrolijk.
Buiten de bebouwde kom is het probleem denk ik niet eens zo groot. Op het fietspad is het minder druk en probleemsituaties kunnen de ‘wegkapiteins’ al van verre aan zien komen. Binnen de bebouwde kom is het probleem groter. Een maximum snelheid op het fietspad is wellicht een stapje te ver. Het uitwijken van wielrenners naar de hoofdrijbaan is daarentegen misschien niet zo gek. Het autoverkeer moet daar toch ook al de voet enigszins van het gaspedaal halen. Het snelheidsverschil is daarom in mijn ogen geen issue. Overal moet natuurlijk sprake zijn van wederzijds respect, maar vooral binnen de bebouwde moet er een soort erecode zijn tussen fietsers en automobilisten. Eigenlijk doen veel wielrenners dat al. Met de handen dichtbij de rem en de snelheid aangepast anticiperen op een veilige doortocht van stad en dorp.
Het beste advies is in mijn ogen dus geen niet te handhaven maximum snelheid maar ‘erecode van wederzijds respect’ oftewel je gezonde verstand gebruiken.
Martin de Vries
Journalist en fanatiek wielrenner met een amateurlicentie
Volg mij ook via Twitter of Instagram
e-bike, ebike, erecode, fietsberaad, fietspad, martin de vries, maximum, peloton, respect, snelheid, speed pedelec
By Related posts
Comments RSS Feed