Vacanze ed bicicletta

Lifestyle, Racefiets, Training & Coaching

9 jul , 2015

Met meer dan veertig kilometer per uur op de teller glijden de laatste kilometers Toscaans asfalt onder mijn fiets door. Het loopt licht op, maar zonder moeite trap ik er doorheen. Ik ben er klaar mee. Voor vandaag in ieder geval. Met blaren in de handen en samengeknepen billen heb ik net een stuk onverharde weg achter de rug. Eén ding weet ik zeker, ik wijk in het vervolg niet meer af van mijn uitgestippelde route.

Toscane is vakantie bij uitstek. Mooie stranden, vaak goed weer en een vriendelijk landschap. Wij hadden onze vakantie geboekt, nog voordat ik Google Maps had geraadpleegd. Door de slingerende lijntjes op de kaart werd ik gerustgesteld. Mijn fiets laat ik sowieso niet thuis, maar er zit ook nog wel uitdaging.

Onze gastvrouw voor een korte tussenstop in het Duitse Zwarte Woud kijkt naar de fiets achterop de auto. Ze begrijpt dat ik ga fietsen in Toscane. Met haar handen probeert ze het glooiende Italiaanse landschap uit te beelden. Heel anders dan de heftige dirigentslagen die volgens haar bij het Schwarzwald horen.

Aangekomen bij onze camping in San Vincenzo, een plek die veel Nederlanders als bestemming kiezen, zie ik in de achtergrond bergjes liggen. Hier kan ik me wel vermaken. Om zes uur ’s ochtends sta ik naast mijn bed. De eerste zonnestralen staan op onze tent. Overigens klinkt dit meer basic, dan het daadwerkelijk is. Onze bungalowtent is compleet ingericht en van alle gemakken voorzien. Glamping. Desalniettemin is voor mij uitslapen voor mij een grotere uitdaging dan opstaan. Dus ga ik twee-en-een-half uur fietsen om vervolgens met broodjes klaar te staan als mijn vriendin ontwaakt.

Het achterland van San Vincenzo is prachtig. Binnen tien kilometer begint het al omhoog te gaan. De klimmen naar bijvoorbeeld Campiglia Marittima en Sassetta zijn niet lastig. De normale toegangswegen naar deze historische plaatsen gaan gestaag omhoog. Geen duizelingwekkende stijgingspercentages. Soms is het zelfs flink bijtrappen terwijl je wel klimt. Als je een andere weg kiest, word je af en toe wel getest. Bijvoorbeeld de Via delle Piagge naar Campiglia vanuit Cafaggio. Dit is al de vierde strook Keutenberg, mompel ik terwijl ik het stuur de beklimming op trek.

Op de laatste vakantiedag nog een mooie route van 130 kilometer over Monteverdi, Serrazzano, Sasso en Monterotondo. Verschillende beklimmingen en stukken waar het stijgingspercentage boven de elf procent komt. De maximale hoogte is 650 meter. Ik kon mijn lol niet op. Een toetje.

Toscane is al met al een mooi gebied om naast de vakantie ook te fietsen. Mooie rustige wegen (alhoewel ik natuurlijk alleen maar in de ochtend heb gefietst) en een prachtig glooiend gebied. Voor het echte hooggebergte moet je toch wat noordelijker zitten. Offroad-liefhebbers komen er ook volledig aan hun trekken, maar ook de racefiets hoeft niet thuis te blijven.

Alhoewel….. mijn beste advies wel is om op de wegen te blijven die ook daadwerkelijk als doorgaand op de kaart staan aangegeven. Toen ik per ongeluk een afslag te vroeg nam, kreeg ik het steilste wegstuk tijdens mijn vakantie voor de kiezen. Prachtig totdat ik het asfalt plaatsmaakte voor bekende Strade Brianche grindwegen. Met hetzelfde percentage ga ik ook naar beneden. Dat is echt andere koek met de dunne racefietsbandjes. Geen idee waar ik uit zou komen. Terugfietsen? Geen optie. Gelukkig eindigde het pad op een weg waar ik eerder had gefietst. Snel terug naar de camping en morgen rond zes uur met een schone lei een stuk wijzer aan een nieuwe ronde beginnen.

Check mijn routes op Strava.

Martin de Vries
Journalist en fanatiek wielrenner met een amateurlicentie
Volg mij ook via Twitter of Instagram

italie, martin de vries, Toscane, Wielerreis