Lifestyle, Racefiets, Training & Coaching
Vallen, opstaan, doorgaan
De laptop schuif ik iets naar links, zodat mijn vriendin de foto, die ik net heb aangeklikt, niet kan zien. Bij het checken van mijn ‘sociale contacten’ stuitte ik op een nogal weerzinwekkende foto van een splinter in het bovenbeen van een baanwielrenner. Alhoewel zij weet dat zo’n beeld niet representatief is voor het fietsen op de baan, wil ik niet mijn kruit al hebben verschoten nog voordat het nieuwe indoorcomplex in Assen goed en wel is opgeleverd.
Tot dusver heb ik nog nooit op de baan gefietst, toch lijkt het mij een mooie aanvulling op het trainen in de winter. Ik ben niet zo’n ‘in het donker fietser’. Dat blijf ik een gevaarlijke bezigheid vinden. Automobilisten blijken uit ervaring keer op keer moeite te hebben om de snelheid van een ‘nachtracer’ goed in te schatten. Je moet mijns inziens het lot niet tarten, dat doen we immers al meer dan genoeg.
Het blijft bijzonder dat wij ons zo kwetsbaar opstellen bij het beoefenen van deze passie. Tijdens wedstrijden fietsen wij met een snelheid rond de vijftig kilometer per uur in de rondte, terwijl onze kleding van het dunste materiaal is gemaakt. Gesoigneerd op en top, maar beschermend allerminst.
Vallen is een risico van het vak. Zelf heb ik ook meerdere keren op het asfalt gelegen. Van één keer kan ik me vrijwel niets meer herinneren. Ik was het ene moment volop in koers en het andere moment word ik wakker terwijl de eerste hulp aandachtig naar mijn respons kijkt. Ik beweeg mijn hoofd ietsjes omhoog en zie mijn vriendin staan met mijn helm in de hand, die dwars door midden is. Ai, gevallen dus. Hersenschudding en mijn rechterzijde volledig open geschaafd. Op dat moment hadden mijn dierbaren natuurlijk liever gezien dat ik in een motorpak aan de start was verschenen.
Geluk bij een ongeluk was misschien wel dat ik mij helemaal niets meer van de valpartij herinner. Ook mijn vriendin had niets gezien. Zij mistte haar vriend op een gegeven moment wel in het peloton en zag plots aan de overkant EHBO’ers een gewonde wielrenner verplaatsen. Gelukkig heeft ook zij niets van valpartij meegekregen. Voor mij was het na afloop een kwestie van herstellen. Angst om te vallen, heb ik sindsdien gelukkig niet gekend, juist omdat ik geen flauw idee heb hoe ik ooit op het asfalt terecht ben gekomen.
Ook bij een latere valpartij met de nodige schaafwonden, heeft mijn vriendin vast binnensmonds wel even zitten tieren op dat ‘verrekte wielrennen altijd’. Desalniettemin weet zij ook hoeveel genoegdoening ik uit het fietsen haal. En plaats het in perspectief.. In de jaren dat ik heb geschaatst heb ik ook behoorlijke smakken tegen het ijs en de boarding gemaakt. Mijn eerste seizoen op de voetbalvelden eindigde in mineur toen ambulancepersoneel mij onder morfine bracht om mijn onderbeen terug in mijn knie te zetten, nadat een keeper die er uit had getrapt. Bijna iedere sport heeft toch z’n gevaren?
Dus ik trek straks weer gewoon de dunne wielerkledij aan, met de gedachte ‘risico van het vak’. Al doe ik wel altijd een helm op. Je hoeft het lot immers niet op alle punten te tarten.
Martin de Vries
Journalist en fanatiek wielrenner met een amateurlicentie
Volg mij ook via Twitter of Instagram
martin de vries, valpartij, wedstrijden
By Related posts
Comments RSS Feed